Alleen waren er in de grotere steden verharde wegen, verder allemaal onverhard, hoofdzakelijk vulkanisch puin of gruis. We konden het grote eiland helemaal rond komen, op sommige plaatsen ook het binnenland in. Maar om rivieren te doorkruisen was vaak te link, hoewel ik het eerst met lieslaarzen aan wel probeerde. Wij waren volwassen, hij was nog jong en ik wilde geen risico nemen. We zijn verschillende keren terug gegaan. De tweede keer, in 1992 was ik alleen. Maar dit keer wel met een vierwiel aangedreven Landrover, die ook hoger op de wielen staat. Ik had hem meegenomen op de boot, dat kan heel best en dan kun je ook een mooie uitrusting meenemen. Maar daar ik van me zelf weet dat ik wel eens wat veel risico neem, wil ik geen ander in gevaar brengen. Dus alleen als ik er zeker van was dat ik door een rivier kon rijden zou ik het voorzichtig doen. Zo verliet ik op een morgen het hoofdpad naar een gebied waar de Kleine rietgans zou broeden. De route was aangegeven met alleen aan het begin van het pad een aardig bord, waar een Landrover midden in een rivier op stond. Dan weet je waar je aan toe bent in het binnenland van IJsland. Al spoedig kwam ik op de grote vlakten van vulkanisch puin, denk maar aan sintels. Het spoor was goed te volgen, verdwalen zou bijna niet mogelijk zijn. Enkele keren kwam ik voor een rivier te staan. Dan eerst de lieslaarzen aan en er door lopen. Dit niet alleen om de diepte te beoordelen, maar er kunnen ook dikke stenen in liggen.

Als je daar op terecht komt is het mogelijk dat je daar op vast komt te zitten Het kan heel moeilijk worden om daar weer van los te komen, vooral als je alleen bent en vooral als je geen lier hebt. Dan moet je ook nog een goed anker bij je hebben, want bomen staan daar niet. En als je alleen bent is dat dubbel moeilijk. En ik had niks van die spullen, wel een goede schop. Het ging steeds goed, geen water wat te diep en ook geen moeilijke obstakels waar niet over te komen was. Aan het einde van de middag kwam ik voor een brede stroom. Het stroomde langzaam en dat zou een voordeel zijn. Maar hoe diep is het? Ook dat is belangrijk om te weten. Dus de lieslaarzen weer aan getrokken en het water in. Ik kon een heel eind komen, maar naar het midden toe werd het toch dieper. Ik liep door tot het water bijna vijf centimeter aan de rand van mijn laarzen toe reikte. En ik kon niet zie hoe het verderop was. Nee, ik besloot terug te gaan. Geen problemen hier zo ver van huis. Morgen zou het water een stuk hoger kunnen staan, maar misschien ook wel lager. Dat kan hier heel snel gaan. Ik vond het een wijs besluit van me zelf. Vooral toen ik later verhalen van anderen hoorde. In de auto heb ik de nacht doorgebracht, zoals ik dat zo vaak deed. Donker en duister wordt het daar in de zomermaanden niet. Ik heb de volgende morgen nog een lange trip gemaakt langs de rivier. Daar zag ik voor mij nog bijzondere vogels: enkele Brilduikers. Maar niet de Brilduiker zo we die bij ons in de winter aantreffen. Die waren daar ook wel, maar dit waren IJslandse brilduikers. Deze hebben en half brilletje, meer een leesbril. Maar Kleine rietganzen, nee zo ver ben ik niet gekomen. Misschien mag ik daar ook wel blij om zijn. . .

Later maakte ik een tocht met een werkboot waarin ook een ouder Duits echtpaar mee ging. Ze vertelden mij dat ze een kennis hadden die net zo als ik ook alleen met een vierwiel aangedreven auto door IJsland was gereisd. Tenminste . . ? Hij was ook in het binnenland voor een brede rivier gekomen en had het gewaagd om er door te rijden. Midden in de rivier werd hij door de stroom afgezet en meegesleurd. De auto was gekanteld. Hij had het er levend afgebracht, maar hij raakte alles kwijt. Ook de auto.