Dat hangt af van het klimaat, maar ook factoren als voedselaanbod en bodemgesteldheid. Het eitje waaruit deze engerling is gekropen is door de vrouwtjeskever in het voorjaar in de grond gelegd. Hieruit heeft deze dikke engerling zich als kleine larve bevrijdt en is begonnen te vreten aan de wortels van verschillende gewassen. Zijn kaken zijn sterk, dat moet ook om de taaie wortels aan te kunnen. Ook het verteren van die wortels is moeilijk, maar daar heeft de natuur een oplossing voor gezocht voor deze dieren. Ze hebben een verwijdde darm, kijk eens naar dat grote zakvormige, ivoorkleurige lichaam. Hierin huizen grote aantallen bacteriën die plantenweefsels voor het grootste deel kunnen omzetten in verteerbare voeding. Ze hebben zes poten, gelijk als ook de volwassen kevers waarmee ze goed kunnen graven, maar ook de plantenwortels vast kunnen houden. Ogen hebben ze niet, zijn ze ook niet nodig, want onder de grond is het toch donker. Die krijgen ze later wel als ze als volwassen kever het duistere hol verlaten. Verblijven de engerlingen in de bovenste lagen van de grond waar voor hen zich het meeste voedsel, de wortels bevinden, tegen de winter graven ze zich in tot een diepte van soms wel 40 cm, en nemen gedurende enkele maanden een rustperiode. Wanneer ze na een paar jaar voldoende energie opgedaan hebben gaan ze zich in de zomer verpoppen, waar aan het begin van de herfst de volwassen kever uit komt. Deze blijft in de grond tot midden april of mei om dan uit te vliegen naar loofbomen, vooral eiken, waar ze van de bladeren eten. Dan keren ze terug naar het veld om rond de 30 eitjes te leggen op een diepte wat wel 40 cm kan zijn. Hierna keren ze terug naar loofbomen om weer te eten, energie op te doen. Weer leggen ze dan eitjes in de grond, maar nu zo rond de 20. Datzelfde herhaalt zich nogmaals, maar dan worden er weer minder eitjes gelegd. Dan is de cirkel rond, en hebben ze voldaan aan hun plicht, het voortbestaan van de soort. Dan gaan de kevers dood.