Daarom zijn deze struiken, of bomen zo vroeg met de bloei. Dit betekent het voortbestaan, en verspreiding van de soort. Hazelnoten vallen niet ver van de stam, maar door vogels worden ze vooral verspreid, en bij overvloed begraven voor latere schaarste aan voedsel. Maar de opgeslagen voorraad wordt wel eens vergeten, of is niet nodig geweest. Dan botten ze het volgende voorjaar uit, en staat er later een struik op de plek waar voorheen geen stond. Weer een voedselplek voor vogels en dieren, en de soort blijft in stand. Het enige gevaar is dan nog de landhonger, kap en opruimwoede van de mens. En dan het zaad van de elzen, in het najaar is het rijp. Maar de zaadjes kunnen lang tussen de schubben van de zaadkegels blijven zitten, de hele winter door. En dat is belangrijk. Vooral mezen eten deze zaden, het is vooral voedsel bij schaarste in een strenge winter. Je ziet ze dan in groepen langs de houtwallen trekken, kool, pimpel, zwarte, en staartmezen. Ook andere zaadetende vogels pikken wel een zaadje mee, ook die afgevallen zijn en onder de bomen liggen. Jammer dat er zoveel houtwallen zijn gekapt, en nog erger gerooid. Niet alleen met vergunning, maar ook clandestien. Dan wordt wel eens de verplichting gesteld dat er een nieuwe houtwal geplant moet worden, maar het duurt vele jaren voor deze weer de waarde heeft voor de natuur, wat de oude bomen hadden. En dat duurt voor de natuur te lang. Het leven moet doorgaan, er moet voedsel zijn. En als er geen voedsel is kunnen vogels de jongen niet grootbrengen, en ten slotte zelf ook niet leven. Dat betreft niet alleen de zaden en vruchten van de bomen, maar oude bomen hebben ook veel begeleiders in de vorm van insecten, die weer eitjes en rupsen achterlaten, waar veel vogels van afhankelijk zijn om hun jongen groot te brengen. Het één is zo gebonden aan het ander. En daar houdt de mens geen rekening mee.